Anton werd in de loop van zijn leven steeds meer een kluizenaar. Hij had niets met daglicht, maar tot die tijd dacht hij daar niet verder over na. Tot iemand hem in 1975 vertelde, dat het ongezond was als je te weinig in het daglicht kwam. Zon was gezond, en daglicht was een absolute noodzaak. Hij had het natuurlijk wel eens eerder gehoord, ook van mensen die het 'konden weten', maar dat zei hem niet veel. Hij vond dat het niet gaf wat iemand zei, het gaf alleen 'wie' het zei. Deugde die persoon? Maakte hij of zij zelf iets van het leven? Meestal vond hij dat niet, dus wat zo iemand zei liet hij langs zich afglijden.
  In 1974 was er iemand die het ook weer eens zei, maar dit was voor het eerst iemand die door Anton gerespecteerd werd. Dus hij ging buiten werken.